Henk en Gijs werken al jaren samen als vrijwilliger op tuinpark de Bretten. De rolverdeling is duidelijk, Gijs is de oudste en dus toezichthouder, de baas zoals Henk zegt. Als Henk iets verkeerd doet geeft Gijs meteen commentaar. Henk helpt, assisteert. Maar in feite zijn het twee matties zoals dat tegenwoordig heet.

 

Gijs:

We doen dit vrijwilligerswerk met plezier, zijn zelfstandig hier om te werken. We hebben er echt lol in, vooral als er iets knap gemaakt wordt. Ons meest recente project is de brug naar het ganzeneiland. Dat is onderhoud, restauratie. Veel was verrot, daarom hebben we grote delen vervangen. De brug is nu bijna af, maar moet nog geschilderd worden. Daar is het nu te heet voor. Toch hopen we de brug in juli feestelijk te kunnen heropenen.

Tot het weer wat koeler is zijn we bezig met het gereedschap opnieuw in te stellen en te inventariseren. Heel veel opruimen. We hebben een heel zootje oud gereedschap weggegeven op de Bretten bazaar afgelopen maand. Wat we nu nog over hebben wordt weggegooid of verkocht. Er staan bijvoorbeeld nog twee kolomboormachines. Van het geld voor de verkoop gaan we nieuwe gereedschap kopen.  We hebben alle sleutels, tangen en ander gereedschap opnieuw opgehangen. Dit is bv een tangetje om bij een zaagpunten te stellen. Moet je wel kunnen, mijn zwager deed dat vroeger. Nu weet ik niet of er nog iemand is die dat kan.

Ja dit is echt vrijwilligerswerk. Henk staat niet meer op de tuin. Hij heeft wel op de tuin gestaan, 13 jaar. Drie jaar geleden is hij er af gegaan toen zijn vrouw overleed. Hij heeft toen aangevraagd of hij toch door kon gaan op de werf. Dat mocht, dus, komt hier elke maandag. Als ik er ben, komt hij ook woensdag en zaterdag. Henk vindt het leuk om samen met mij dit vrijwilligerswerk te doen. Woensdags en zaterdag is eigenlijk als het uitkomt, hoe het loopt. Maar maandag zijn we er altijd, tenzij ik naar de kapper moet. We werken ok de hele winter door. Achter de geraniums zitten vinden we maar niks

Henk:

16 jaar kom ik hier nu. Ik vind het nog steeds leuk om vrijwilligers werk te doen. We zijn onze eigen baas, af en toe vertelt Johan wat er gedaan moet worden, en dat doen we dan, altijd met plezier. Dat gaat met zijn tweeën lekker, op ons eigen tempo. Meestal zien we het werk ook zelf wel, dan pakken we het op voordat iemand het doorheeft. We hebben natuurlijk wel al een tijdje ervaring. We hebben een tijd gehad dat we met zijn tienen op de werf stonden. Nu zijn alleen wij tweeën nog over.

Toen hebben we ook die lampen op het terrein gemaakt. Nog steeds, als er een lamp stuk is, vervangen we die.

Wel jammer dat niet meer alles mag. Laatst wilden we het dak vervangen voor de karren op de werf, staan we lekker boven op de dakbedekking te vervangen, maar dan zijn er weer mensen die zeggen, Gijs, daar ben je nu toch echt te oud voor. Dan gaat Gijs mokkend naar beneden. Ik ben jonger, dus dan gaat het nog wel. (lacht)

Ik ben geboren in de Jordaan, altijd gewerkt in de geneesmiddelen. Tabletteermachines voor paracetemol, rennies, aspro , dat soort dingen.

Voordat ik hier op de Bretten kwam heb ik 40 jaar op de camping gestaan. Bij Medemblik, Opperdoes Daar heb ik een feest comité opgericht en organiseerde ik het hele seizoen door allemaal activiteiten op de de camping.  Kindersportdag, Sportdagen voor volwassenen, met alle campingasten barbecueën, autorally, fietstochten, maar ook rally’s met bootjes. Feestavonden met een verkleedthema. Iedereen kwam dan verkleed, dat deden ze toen allemaal. Ik heb mijn hele leven feest gevierd. Ik zat ook bij een sportvereniging aan de Haarlemmerweg. Daar heb ik 15 jaar elke zondag achter de bar gestaan als vrijwilliger, samen met mijn vrouw en mijn kind. Met twee vrienden organiseerden we dan ook festiviteiten op zaterdagavond. In eerste instantie wilden mijn vrienden niet. Maar ik zeg, heb je zaterdag niks te doen?  Nou dan? We gaan hier lekker een feestje bouwen op zaterdag. Dat hebben we uiteindelijk 15 jaar volgehouden. Daar heb ik Gjjs ook leren kennen

Het was een hele hechtte gemeenschap. Dat echte verenigingsleven is wel een beetje verdwenen. Dat zie je overal, bij sportverenigingen, maar ook op ons tuincomplex. Iedereen heeft t druk, vrijwilligers zijn niet te vinden. Dat is jammer, want het is toch wel de haarlemmerolie van onze samenleving.

Die camping moest op een gegeven moment weg om plaats te maken voor woningbouw. Dus mijn Caravan moest er af. Ik zei toen tegen mijn vrouw, ik ga niet naar een nieuwe camping. Ik heb hier zulke mooie dingen meegemaakt en op een nieuwe camping sta je met allemaal vreemden. We gaan kijken voor een huisje bij een tuincomplex. Dan wil ik wel bij de Haarlemmerweg zei mijn vrouw. Ik woon zelf in Noord, maar mijn dochter woont hier in Geuzenveld, dus de Bretten was wel een goede optie voor ons.

Dus ik schrijf me in bij Jaques en die zegt: Dan moet je wel werkuren maken. Ik zeg m dat ik graag in de werkplaats wil werken en dat ik gehoord had dat ze daar mensen voor nodig hebben. Daarna loop ik het kantoor uit. Zie ik twee mannetjes lopen. Dat waren Gijs en Chris. Ik zeg tegen mijn meisje, dat is ouwe Gijs die daar loopt. Ik vertel Gijs dat ik me net heb ingeschreven.

Toen is Gijs naar de voorzitter gegaan en heeft gezegd dat, als er een huisje vrij kwam, hij graag zou willen dat ik dat zou krijgen. Dat ik een hele handige jongen was. Daar hebben we een hele goede aan voor de werkplaats. Later die week belt Jaques me op.  Er staat een huisje leeg, hij kan t me nog niet geven want het staat tot het eind van t seizoen op de lijst van verkoop. Maar ik wel alvast kijken. Veel kapotte ramen, volledig leeg, verwaarloosde tuin, veel werk. Maar voor mij was belangrijk dat ik een plek zou krijgen.

Enfin, maanden later. Ik had een feestje voor mijn veertig jarige huwelijk en het was einde seizoen. Zijn we fijn aan het dansen, word ik geroepen dat er telefoon is van het tuinpark. Jacques vroeg me of ik nog interesse had in het huisje, stond nog steeds leeg en er waren verder geen geïnteresseerden. Als ik nog interesse had moest ik diezelfde week langskomen om het af te ronden. Dat was een mooi cadeau. En het kwam heel mooi uit. Alle planten van de camping heb ik toen uitgegraven en in mijn nieuwe tuin gezet. Ik heb de hele winter gewerkt op de tuin en aan het begin van het seizoen konden we starten. Heerlijk. Al die tijd heb ik op de loods gewerkt. Maar ook buiten het park maak ik veel. Zo heb ik voor de creche waar mijn dochter werkt een complete speelkeuken gebouwd met een gasstel, hondenmand  en een koelkast, allemaal hout. Allemaal vrijwilligerswerk

 

 

Gijs:

Ik had eerst een standplaats op een camping in Ermelo, maar dat vond ik toch te ver weg. Het was elk weekend weer een complete verhuizing. Vrijdag inpakken en aanrijden, dan zondag weer inpakken en terugrijden.

Ik was al lid van de Bond, dus op een gegeven moment ben ik gaan zoeken naar een park in Amsterdam.  De bond bood me twee locaties aan. Ik vond het leuk dat dit park nog in opbouw was, het zag er mooi uit, volop in ontwikkeling.Ik zit bijna vanaf het begin op de tuin, er waren toen bijna geen huisjes nog. Ik denk een jaar na het begin. 

Je had toentertijd drie ingangen. De voorkant, de zijkant en de achterkant. Mijn perceel lag achterin.  Ik heb mijn eerste huisje niet zelf gebouwd, maar samen met een andere tuinder, een timmerman, die een bouwbedrijf had. Echt schitterend huisje, alles hardhout, alleen het dak slecht. Dat kon hij zelf niet doen. Want hij had zijn voeten verbrand tijdens het barbecueën. Dus hij kon het niet afmaken. Toen heeft zijn personeel het dak belegd. Die hebben dat niet goed gedaan. Golvend allemaal, veel lekkages. Na een paar jaar moest het worden vervangen. Er zat er hier een dakbedekker, we waren met een groepje van zes. In die tijd deden tuinders veel projecten gezamenlijk. Met zijn zessen hebben we zes huisjes de daken vervangen. Dat kostte heel goedkoop. Er was toen heel veel gemeenschapszin en iedereen hielp elkaar. Dat is nu wel iets veranderd. Heel in het begin heb ik werkuren gedaan, maar ik kreeg een beetje mot met Piet.

Een tuinder, “de oude Baas”, had een hok gebouwd waar je gereedschap kon lenen. Dan kreeg je een bonnetje en kon je gereedschap gebruiken. Maar de oude Baas overleed en toen hadden ze mensen nodig voor het beheer van de gereedschap uitleen. Dat was eigenlijk de start van mijn vrijwilligers werk. Ik kon niet achter de geraniums zitten, was met mijn 55ste gepensioneerd, dus ik heb vanaf die tijd van alles aangepakt. Ik heb zelfs nog op de markt gestaan met stoffen. Maar vooral veel vrijwilligerswerk op de tuin, veel onderhoud.

Vroeger had je hier, ongeveer waar Henk nu zit, een loods voor de zaag afdeling. Als je daar binnenkwam, moest je door t afval heen. Ik mocht daar eerst niet binnenkomen hoor. Daar zaten van Houten en Tabak. Die waren daar de baas. Daar kwam je niet zomaar tussen.

Op een gegeven moment hebben we deze nieuwe loods gebouwd. Ik heb voor die loods de bekisting gemaakt, samen met Dick en Frits. Daarna hebben we het beton gestort. Ik was stratenmaker, dus daar had ik wel verstand van.

We doen het echt met veel plezier, vooral als iets knap gemaakt moet worden. We hebben ook veel gereedschap van huis meegenomen, want we zijn op leeftijd en we moeten wel opruimen. Ook als er tuinders weggaan laten ze vaak gereedschap achter voor de werkplaats. Maar vaak is het wel echt oude troep. We hebben hier vier fietspompen staan, Er is er precies eentje die het doet. We hebben ook nog heel veel spijkers. Nog uit de tijd van Frits. Die was zo zuinig dat ie alle kromme spijkers weer recht sloeg.  Dat gaan we nu echt opruimen.

Tegenwoordig doen we vooral onderhoud. Verven, maar ook het onderhoud van de transportkarren, de zijschotten, de bodems. Ongelooflijk veel kleine dingen op dit tuinpark die onderhoud vereisen. Als we het kunnen dan doen we dat.

Wel moet me van het hart dat op dit moment de zaagmachine vervangen moet worden, de oude machine is op. Dus we kunnen nu geen platen zagen en dat is wel een echt gemis.

 

Het is echt een fantastisch koppel, altijd vrolijk. Laten we er een voorbeeld aan nemen.